Kώστας Kαββαθάς
__Σαν λυσσασμένα σκυλιά, σαν κατακτητές στην ίδια μας τη χώρα, κάνουμε το
παν για
να εξαφανίσουμε όσα, με θυσίες και ποταμούς αίματος, κατακτήσαμε τα
τελευταία 173
χρόνια, προσφέροντας τις σάρκες μας και τις σάρκες της πατρίδας μας, βορά
στους
κυνηγούς της φτωχής αλεπούς που λέγεται Ελλάς__
Χώρα (και πολίτες) στα πρόθυρα μιας (συνεχούς) νευρικής κρίσης
ΙΣΩΣ έχει τύχει να δείτε στην τηλεόραση τις φρικτές σκηνές απ_
το κυνήγι της αλεπούς στα καταπράσινα λιβάδια του Ηνωμένου
Βασιλείου. Όπου ένα τσούρμο έφιππων γαλαζοαίματων εφορμά
εναντίον ενός άτυχου ζώου που, τρομοκρατημένο απ_ τα
ποδοβολητά, τα γαυγίσματα των σκυλιών και τις σάλπιγγες,
τρέχει με τη γλώσσα έξω και την καρδιά του να σπάει απ_ την
προσπάθεια για να γλιτώσει απ_ τον φρικτό θάνατο.
Όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό οι εικόνες αυτές
έρχονται στο νου, καθώς οι αποκομμένοι απ_ την πραγματικότητα
_ευγενείς_ του ελληνικού _κράτους_ στρώνουν στο κυνήγι τους
πολίτες που έχουν κάνει το λάθος να πιστέψουν ότι ζουν στα
λιβάδια μιας ευνομούμενης χώρας.
Από πού ν_ αρχίσουμε;
Από το _πραξικόπημα_ των δικαστικών αντιπροσώπων που την
_κοπάνησαν_ απ_ τις θέσεις τους στις πρόσφατες εκλογές
(προφανώς για να πάνε _βόλτα_ το σαββατοκύριακο με τα
καταλυτικά τους ή για να οδηγήσουν τον υπουργό Δικαιοσύνης σε
παραίτηση), εγκαταλείποντας στην τύχη τους τα εκλογικά τμήματα
και, το χειρότερο, χιλιάδες ηλικωμένους ανθρώπους που υπέφεραν
τα πάνδεινα για να πάνε να ψηφίσουν...
Από τους φτωχούς πολίτες που, κυνηγημένοι από τους ευγενείς
που _εργάζονται_ στο αποκαλούμενο _εθνικό σύστημα υγείας_,
αφήνουν την τελευταία τους πνοή έξω απ_ τα νοσοκομεία που δεν
_εφημερεύουν_...
Από το γεγονός ότι οι τυμβωρύχοι των νοσοκομείων μαζεύουν τους
χρησιμοποιημένους βηματοδότες και τους πουλάνε στους
εξουθενωμένους από το κυνηγητό ασθενείς, που δεν διαθέτουν το
χρήμα ή τα μέσα για να μπουν στα ιδιωτικά νοσοκομεία ή σ_
εκείνα που _εφημερεύουν_...
Από το μεγάλο φαγοπότι που γίνεται με τις προμήθειες των
νοσοκομείων;
Από τους 2.400 ανθρώπους που, κάθε χρόνο, αφήνουν την
τελευταία τους πνοή στους δρόμους, από συγκρούσεις, εκτροπές
και ανατροπές που προκαλούνται από την εγκληματική ποιότητα
της ασφάλτου με την οποία έχουν επιστρωθεί (από τη Μαφία των
εργολάβων και των πάντα ανευθυνοϋπεύθυνων δημοσίων υπαλλήλων)
οι δρόμοι της χώρας;
Από τους 40.000 που τραυματίζονται κάθε χρόνο, επειδή οι
διάφορες συντεχνίες δεν επιτρέπουν να αλλάξει το σύστημα
εκπαίδευσης και εξετάσεων των υποψηφίων οδηγών;
Από τους 120(;) νέους που πέθαναν το 1994 από την ηρωΪνη που
διοχετεύουν στην αγορά οι βαρώνοι των ναρκωτικών;
Από την _είδηση_ ότι ένας στους τέσσερις στρατιώτες (και κατ_
επέκταση στους νέους μέχρι 20 χρονών) έχει δοκιμάσει
τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του ναρκωτικά;
Από τους _μεταρρυθμιστές_ της Παιδείας που, με τα αλλεπάλληλα
πειράματα και _οράματα_, μετέβαλαν τους νέους σε μια άμορφη
μάζα που το μόνο που είναι ικανή να κάνει _καλά_, είναι να
ωρύεται στα γήπεδα και να λικνίζεται στις μπάρες;
Από τις συντεχνίες των εκπαιδευτικών που στη συντριπτική τους
πλειοψηφία (γιατί ανάμεσά τους υπάρχουν, ακόμα, λιγοστοί
Παπαδιαμάντηδες και Μακρυγιάννηδες) έχουν μεταβάλει τα σχολεία
σε ανώνυμες εταιρίες που εμπορεύονται τους πόθους και τις
αγωνίες γονιών και σπουδαστών, με τα _ιδιαίτερα_, τα
φροντιστήρια και τις σχολές _ελευθέρων_ σπουδών;
Κοντά 14 χρόνια μετά την _αλλαγή_ της _I8 Οχτώβρη_, τότε που
ένας και μόνος πολιτικός ηγέτης συγκέντρωσε στα χέρια του μια
δύναμη που κανείς άλλος στη σύγχρονη ελληνική ιστορία δεν είχε
καταφέρει να συγκεντρώσει, ύστερα από οκτώ+ένα χρόνια
_σοσιαλιστικού μετασχηματισμού_, μετά από κάμποσους μήνες
_συγκυβερνισμού_ και τρία χρόνια _φιλελευθερισμού_, η Παιδεία,
περισσότερο από ποτέ, θυμίζει τη δυστυχισμένη αλεπού της
ιστορίας μας.
Κυνηγημένη από τα παχιά λόγια των _ευγενών_ των συντεχνιών,
από τα συμφέροντα των εμπόρων της και των πρακτόρων του
αφελληνισμού (να έχετε πάντα τα μάτια στραμμένα στη Θράκη για
να δείτε ποια _IEK_ θα εγκατασταθούν εκεί και με ποιους
συνεργάζονται ή θα συνεργαστούν), παραπαίει ανάμεσα στους
σκοπέλους του λαϊκισμού, της αναξιοκρατίας και της
_ιδεολογίας_ της ήσσονος προσπάθειας.
Χωρίς τελειωμό τα ερωτήματα κι αβάσταχτη η σιωπή που ακολουθεί
έστω κι αν κάθε βράδυ στα στρογγυλά τραπέζια των καναλιών ένα
πλήθος ομιλούντων κεφαλών εκτοξεύει γενικόλογες _απαντήσεις_ ή
απλώς μιλάει, χωρίς να λέει τίποτα...
Είδατε τι έγινε την παραμονή των δημοτικών/νομαρχιακών
εκλογών; H λογοδιάρροια πάνω σε θέματα που καμιά σχέση δεν
είχαν με τον κατήφορο που βρίσκεται η χώρα, ήταν τόσο δυνατή,
ώστε θα μπορούσε να καλύψει ακόμα και το _θόρυβο_ των
τούρκικων τανκ που θα κατέβαιναν από τη Θράκη προς τα Τέμπη
(δεν συνέβη αυτή τη φορά, αλλά, αγαπητοί αναγνώστες, ποιος θα
το προσέξει αν το επιχειρήσουν μέσα σ_ αυτή την καταιγίδα του
τίποτα;)
Σαν την αλεπού των λιβαδιών του Ηνωμένου Βασιλείου, οι Έλληνες
πολίτες που εργάζονται και παράγουν, οι άνθρωποι που με
σοβαρότητα και ευθύνη συμβάλλουν σ_ αυτό που από τους ειδικούς
αποκαλείται εκσυχρονισμός της χώρας, βλέπουν ότι κάθε μέρα που
περνάει τόσο το παιχνίδι χάνεται.
Με τη γλώσσα έξω, τρέχουν όλη μέρα για να προλάβουν, να
_βουλώσουν τρύπες_, να πληρώσουν αναδρομικούς φόρους, να
καλύψουν αναδρομικά _τεκμήρια_, να φιλήσουν κατουρημένες
ποδιές, να ικετεύσουν τους δυνάστες τους στο _Δημόσιο_ για να
πάρουν μια _βεβαίωση_ ή ένα _χαρτί_ ή για να αποκτήσουν
απλώς... τηλέφωνο! Εξουθενωμένοι, ανήμποροι να τα βγάλουν πέρα
με ένα παχύδερμο, ανάλγητο και αδιάφορο _κράτος_ που δεν
σηκώνει τα τηλέφωνα άμεσης ανάγκης, που κατεβάζει τα ακουστικά
στις _βλάβες_ του OTE (που λέει, πανάθεμά τον, _εμπρός_ στο
μέλλον) που δεν εργάζεται _Κυριακές και εορτές_ λες και τα
σαββατοκύριακα οι άνθρωποι δεν αρρωσταίνουν, δεν έχουν
ανάγκες, δεν μένουν χωρίς νερό, ρεύμα και τηλέφωνο...
Κι όλα αυτά ενώ η χώρα βρίσκεται συνεχώς σε εμπόλεμη
κατάσταση. Παλιότερα με τους Τούρκους, μετά με τις _μεγάλες
δυνάμεις_, ύστερα με τα βασιλικά ενεργούμενά τους, μετά με το
φασισμό, με τον αποκαλούμενο _κομμουνισμό_, με τον ξενόφερτο
Εμφύλιο, με τις _εθνοσωτήριες_, ξενοκίνητες _επαναστάσεις_, με
τις καταστροφές του 1897, του 1922, του 1974, αλλά και τις
άλλες της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου, της Τενέδου, της
νότιας Αλβανίας(;) και της Θράκης(;)...
Σήμερα σε εμπόλεμη κατάσταση με τον Μπερίσα και το Βατικανό,
με τον Γκλιγκόροφ και τη Βόννη, με την Τσιλέρ και τον Μέιτζορ,
με τον Μπερλουσκόνι και τον Πάπα, με τον Ντεκτάς και τους
πατρόνους του σε ανατολή και δύση.
Κι αντί όλοι αυτοί οι πόλεμοι (με αίμα ή χωρίς) να μας βάλουν
μυαλό, να κάνουν τους πολιτικούς μας ηγέτες να καθίσουν στο
ίδιο τραπέζι και να βρουν τρόπους για να γλιτώσει, λαός και
πατρίδα, από τους _γαλαζοαίματους_ που πίνουν το αίμα της
Ελλάδας, γίνεται ακριβώς το αντίθετο.
Σαν λυσσασμένα σκυλιά, σαν κατακτητές στην ίδια μας τη χώρα,
κάνουμε το παν για να εξαφανίσουμε όσα, με θυσίες και ποταμούς
αίματος, κατακτήσαμε τα τελευταία 173 χρόνια, προσφέροντας τις
σάρκες μας και τις σάρκες της πατρίδας μας, βορά στους
κυνηγούς της φτωχής αλεπούς που λέγεται Ελλάς.
Μπορεί όλα τα προγούμενα να είναι υπερβολικά. Να είναι
αποκυήματα της φαντασίας ενός ανθρώπου που... δεν βλέπει
την... πρόοδο που έχει επιτευχθεί σε όλους τους τομείς της
δημόσιας ζωής τα τελευταία 35 χρόνια που ασκεί το λειτούργημα
της δημοσιογραφίας. Ίσως κανείς να μην κυνηγάει την Ελλάδα και
τους Έλληνες και, όλα όσα γράφτηκαν, να συνιστούν αυτό που,
αβασάνιστα μερικοί, χαρακτηρίζουν σαν καταστροφολογία.
Το Εν Λευκώ εύχεται να κάνει λάθος, και χώρα και λαός να μη
βρίσκονται στα πρόθυρα μιας (συνεχούς) νευρικής κρίσης.
Πώς όμως να το πιστέψει, όταν βλέπει φαινόμενα σαν αυτά των
εκλογών της 16ης Οκτωβρίου, αλλά και για το γεγονός ότι ένας
στους τέσσερις νέους Έλληνες έχει κάνει χρήση ναρκωτικών
ουσιών._Κ.Κ.